Monday, December 31, 2007

खिडकीबाहेरची रोषणाई......झगमगाट.....रस्त्यावरचे उत्साही चेहरे तिला नकोसे झाले होते....उबग आला होता तिला त्या सगळ्याचा.घरभर अंधार लावुन,जुने चुरगळलेले कपडे घालुन खिड्कीजवळ बसली होती कधीची.....
नवीन वर्षाच्या स्वागताची इतकी ज्ल्लोषात तयारी?इतकी....की आपल्या बरोबर असणाय़ा गेल्या अख्ख्य़ा वर्षाला त्या नादात घाईघाईत निरोप देउन टाकावा..?भविष्यकाळाची एवढी ऒढ?सरसकट विचार केला तर ,आयुष्य चाळुन पाहिलं तर आपण ज्या गोष्टिना कवटाळून जगतो त्या म्हण्जे आठवणी...कडू..गोड..मग असे असतानाही नविन वर्षाब्द्द्ल इतकि खात्री की य़ॆताना ते बरोबर आनंद्च आणणार ...इतकं फसवाय़चं स्व:तलाच....एक वेळ होती जेव्हा तिलाही असंच वाटायचं....पण आताशा य़ॆणारं प्रत्येक नवीन वर्ष स्वप्नांची फसगत करुन जातं य़ा मताला ती पोचली होती.
कधीची केलेली coffee थंडगार..एक कोपरयात पडून होती...घरात तिला पुरुन उरेल इतका अंधार होता...तेहि तिच्याचसारखं काळॊखंलं होतं आतुनबाहेरुन...तेहि सहन होइना तिला...त्याच तिरमिरीत उठुन धाडकन दरवाजा आपटुन बाहेर पडली
बाहेर माणसंच माणसं होती..उत्साहाने भारलेली...तिच्या अंगावर शहारा आला....तिला वाट्लं...ऒरडुन सांगावं बंद करा हा ज्ल्लोष, हे celebration...निराशा....दु:ख,त्रास, हे सारं काही असणार आहे नवीन वर्षात...तेंव्हा ग्प्प बसा...आणि घ्ररी जा....प्रार्थना करा हे वर्ष कमी अपेक्शाभंगाचं असेल...एक शांत जागा सापडॆना तिला कुठे....
त्याच तिरमिरीत निघाली पाय फुठॆल तिथे....लोकाना , गर्दीला टाळत...भान हरपुन ,कशाच्या तरी शोधात...??????
चालताचालता ती पुलापाशी आली....वारा खुप होता....बोचरा...आणीक तिला हवा तसा एकटेपणाही....तिनं वाकुन खाली पाहिलं.....नज़र जितकी खॊल जाउ शकेल तितकं...उडी मारण्य़ाच्या कल्प्नेच्या मोहात ती कायम होतीच...पण तेवढी हिंम्मत तिच्यात कधीच नव्ह्ती....आणी मनातल्या त्या भयावह,अवाढव्य अंधाराचं काय कराय़चं ते हि काहि कळेना.....पुलाजवळ बसून ती ऒक्साबोक्शी रडाय़ला लागली.खुप वेळ रडल्यावर तिला बरं वाट्लं...थकलेली....गलितगात्र ...बसुन राहिली तिथेच न जाणे कितीक वेळ...
मग कधितरी तिचा सेल वाजला.....त्याचा msg होता....कुठॆ आहेस?घरी आलोय़.वाट बघतोय.ति तिच्याच नकळत उठली....धावतपळत निघाली ,आली होती तशीच भान हरपुन, त्याच्या ओढीनं
रस्तयावरुन पलीकडे जाताना तिला त्याच्या आवडीची फुलं दिसली...तिनं घेतली पटकन..नाक्यापाशी आल्यावर तिच्या लक्शात आलं घरात काहीच नाहीय़ॆ खायला...तिनं थोडी फळं, दूध आणि ब्रेड घॆतला ...आणि लगबगीनं घ्ररापाशी आली
तो बाहेर उभा होता...शांतपणे....दरवाज्याला रेलुन...काहितरी गुणगुणत
तिनं दार उघडलं...दोघं आत आले...त्याला दिसला तो फक्त काळॊख आणि तिला दिसली दार उघडताना आलेली प्रकाशाची तिरीप..तिनं सांगितलं नाही तरी त्याला समजत होती तिची घालमेल...तिचे विचार.
ती फ्रेश व्हायला आत गेली...त्याने घरातले मंद दिवे लावले....त्यांच्या आवडीची गाणी लावली....वाफाळत्या coffee चे मग्स हातात घेउन खिड्कीपाशी आला
ती बाहेर आली....तिला अंमळ रागच आला त्याचा....तिच्या मनात, विचारात , मुड्स , आयुष्यात घुसखोरी करण्याचा.
ति ही खिड्कीपाशी गॆली...कःहितरी बोलणार एवढयात त्यानं तिला जवळ घेतलं आणि म्हणला....तसं सगळंच एकुण कठीण ,वाइट आणिक दु:खाचंच असतं in gegeral....तसंच पाहात राहिलो आपण तर....म्हणुण प्रयत्नपुर्वक मजेत रहायचं....आणि मनापासनं केलास प्रयत्न तर काहि वेळानं सवयीनं आपोआपही राहता येतं आनंदात....अंधारात फार वेळ नाही राह्ता येत फ़ार काळ....त्रासच होतो....म्हणुन दिवे, सेलेब्रेशन....आणि ह्याला फसवणं नाहि म्हणत...हयालाच जगणं सुसह्य करणं असं म्हणतात ....असं करून बघ..सोपं जाइल जरा...
तिनं त्याच्याकडे पाहिलं....त्याच्य मंद हसणारया...धीर देणाय़ा चेहरयाकडॆ ....काठोकाठ पाणी भरलेल्या नजरेनं....आणि त्याच्या कुशीत शिरली पटकन डॊळे पुसून ....
तो तिच्या कानात हळुच म्हणाला..... रडुबाई..wish u a very very happy new year.
ती म्हणाली...to u too.
आणि त्याच्या मिठीत ....खिडकीबाहेरची रॊषणाई....झगमगाट....उत्साह पित राहिली....

Sunday, December 16, 2007

कंटाळा ....कंटाळा.....कंटाळा.....

त्याला टाळा.........दुर पळा.........

तावडीत सापडाल तर खरं नाही.......

ह्या रोगाला औषध नाही........

आणि रोग फार जालिम.....

हळूच घेइल तुमचा जीव.

हसणं.....रडणं.....जगणं....मरणं.............

सारं जग दिसेल पिवळं.....

वाचाल तरच..... ऎकाल जर......

prevention is better than cure..........

उतु नका मातू नका.........

घेतला वसा टाकू नका......

देते मंत्र विसरु नका.......

म्हणणं माझं नीट ऎका......

आपल्यातच लपुन असतो कंटाळ्य़ाचा किडा.......

त्याला आधी बाहेर काढा.........

सापडाय़चा नाही असातसा..........

जीव होइल कसंनुसा

हळूच घ्या झडती मनाची...........

आवडती जागा ती सेतानाची........

नावडतीच्या विश्वाची......

नको त्या रंगांची....नको त्या माणसांची..........

ती अडगळीची खोली आधी साफ करा.......

आपल्याच चुकलेल्या भुतकाळाला माफ करा..........

मग आपल्यालाच उमगेल रोगाचं मुळ....

आपल्याच मनात वाढत असतं कंटाळ्य़ाचं कुळ.....

स्वस्थ बसे तोचि फ़से....तेंव्हा रिकाम्या वेळाला मारा गोळी......

कंटाळा जाइल....कंटाळुन निघुन......मरेल किड वेळ्च्या वेळी......

बाकीची गंमत पुढल्या वेळी......

अदिती.....


Thursday, December 6, 2007

रस्त्यावरुन चालताना
माझं बोट सोडून .....मन हळूच निसटतं...
धावतं..नाचत सुटतं....उडतं....बागडतं...
अन....पडलं ...वा आदळ्लं जमिनीवर....
की फुरंगटून बसतं...
अरे ...बघ की जरा आजुबाजूला... चारजणांचं ऐकावं ......
डॊळॆ उघडून जमिनीवरुन चालावं...हे साधं गणित कधी तुला उमजावं.....?
तर हळूहळु सावरत ...
माती झटकत उभं रहात ..
वर मलाच सुनावतं....दुसरयाच्या ठेचेनं मी कसं शहाणं व्हावं....?

अदिती......

Tuesday, December 4, 2007

दिवस उघडला.....रोजच्यासारखाच.....नियमित आणि सातत्याने गेल्या ह्जारो दिवसासारखाच......स्टॆशनवर अशीच अतिशय एकसुरी......एकाच छापाच्या चेहय़ाची गर्दी.......आणि ह्या गर्दीच्या लोंढ्याला पोचायच होतं आपापल्या पोटाच्या खळगीला जिवंत ठेवण्य़ासाठी, आपला जीव,रक्त,घाम विकत घेणारयांकडॆ...

ट्रेन पकडणं ही देखील survival of the fittest सारखी जीवघॆणी कसोटी असतॆ....तीत पार होउन लॊकानी गर्दीत ट्रेनमध्ये चढून शक्य तेवढा जीव भांड्य़ात टाकला.....ह्य़ा गॊष्टीतली तीही कशीबशी लोकलमधे चढली.......ती नवीनच होती शहरात..... त्यामुळॆ तीला सवय नव्हती अजून.....अनेक गोष्टींची.....

बायकांच्या ड्ब्यात चौथ्या सीट्साठीची भांडणं,फेरीवाल्यांकडून वस्तु विकत घेणं,पाय़ावर पाय पड्ला म्हणून बाचाबाची,के सिरीयल्समधल्या नाय़िकांच्या संकटांबद्दल सामुहिक चर्चासत्रं,विणकाम...शिवणकाम,रामनाम जपणं,सोत्त्र म्हणणं..... ते म्हणतानाच शॆजारचीला शिव्या घालणं इत्यादि गोष्टी चालल्या होत्या....ती आपली पहात होती........

ट्रेन आपली धावत होती.......तिच्या आतल्या विश्वात काय चाललय.....ह्याबद्दल काडीचाहि रस न घेता.....आणि तिचं आयुष्यसुद्धा त्यांच्यासारखंच होतं....सॆकंदाचीहि उसंत न घेता....त्याच त्या रुळांवर रोज धावणारं....रुळलेलं.....रूळांशी जोडलेलं.......आजुबाजूच्या रुळांवरून धावणारया ट्रेनमधुन उतू जाणारी माणसं[वेल.....मला म्हणायचय.....पुरुष....आणि सगळॆच पुरुष...माणुस असतात असे नाही...] शक्य तितक्या हावरट नजरेने समोरच्या ट्रेनमधल्या शक्य तितक्या बायकांना चाटत होते........असे सगळ्य़ांचं काहिबाही चालु होतं आणि तेवढ्यात वेगात धावणारी ट्रेन......शक्य तितक्या वेगात थांबली.......आणि ट्रेनमधल्या चर्चेला वेग आला.काहींचं मस्टर चुकणार होतं,लेटमार्क लागणार होता,मिटिंग्सना उशिर झाल्यानं अडचण होणार होती....ऎकूण काय प्रत्येकाचं स्वत:च्या टीचभर जगात उलथापालथ होणार होती...
ट्रेन थांबल्या थांबल्या मोटरमनला शिव्या घालुन झाल्या....थोडी वाट पाहुन झाली तरीही ट्रेन सुरु होइना.....म्हणून काही उत्साही लॊक खाली उतरले.....दरवाज्यात लटकलेला एक गाडीखाली आला होता.......
काहीजण हळ्हळले......काहीजणानी घड्य़ाळाकडॆ पाहून ...चकचक ....उशिर होणार आता....अशी प्रतिक्रिया दिली..........काहीना मात्र फार उत्सुकता होती....कसा आला गाडीखाली....?आहे कि मेला.....?
ती सुन्न झाली......तिनं अशा मरणाबद्दल फक्त ऐकले होतं,वाचलं होतं.....पण आज पहिल्यांदाच ती असा अपघात पहात होती........
तो आ वासुन मरुन पड्ला होता......अर्थात त्याला त्याब्द्द्ल काहिच पड्लेली न्व्हती.....infact after a long time he had stressless rest.....as now he was free from deadlines......as he was dead...dead forever.....
तिला वाटंलं......हे असं मरण?एका क्शणात तो आहेचा होता झाला......आणि आपण आपलं जगतोच आहोत........पिपातल्या मेल्या उंदराचं जिणं...........
तिचं लक्श कशात लागेना........ती ट्रेनंमधुन उतरली.......दिवस उजाडला.....तसा मावळला........
आणखीन एक दिवस......कालच्यासारखाच........ती ट्रेनमधे चढली.......बायका काल मेलेल्या माणसाची गोश्ट चघळत होत्या.......लटकलेले पुरूष तो नेमका का आणी कसा पडला....ते तावातावात सांगत होते......
ट्रेन ऐकत होती आणि धावत होती......जगण्य़ासाठी रोज मरणाय़ांचे लोंढे घेउन धावत होती.......निर्लेप......
तिलाहि सवय होइल हळूह्ळु.........
तो मात्र सुटला........बाकि सारे मरतील रोज तीळतीळ.........

अदिती.....

Saturday, December 1, 2007

"भुकंप"म्हणून काहितरी असतं आणि त्यात इतर लोक सापडतात,हे नक्कि....तसंच "प्रेम" म्हणूनही काहीतरी असतं आणि त्याबद्द्ल "इतर" लोकाना माझ्य़ापेक्शा जास्त माहित असावं अस माझ्या निदर्शनास आणून देण्य़ात येत होत -गौरि देशपांडे



Mr.And Mrs.Iyer ,Chini Kum,Dil Se,Yuva,Bombay.....ह्य़ासारखॆ अनेक चित्रपट,बेगम अख्तर, गुलाम अली,फ़रिदा खानुम,आबिदा परविन ह्याच्या गझल्स, जुनी हिन्दि गाणी,आमच्याच घ्ररातल Made for each other couple[अर्थात माझॆ आई बाबा] कविता,आणि प्रामुख्याने गौरी देशपांडॆ ह्या सगळ्य़ानी मिळून मला खुप गोधंळात टाकले आहे.



म्हण्जे मला अस कायम वाटत आलय कि आयुश्यात ज्या ज्या घटना होतात किंवा "ह्या ह्या वेळी हे हे होते "हे जे काही असतं ते गेल्या शेकडॊ वर्शात शॆकडॊ लोकानी तसं केलं म्हणून ........
"एखादी गोश्ट व्हावी ह्या बाबतीतला आपल्या मनाचा "कौल"१००% फक्त आपला असतो तेव्हाच ती करण्य़ात मजा असेल...


आमच्या कामवालीचंही Lovemarriage झालयं हे कळ्ल्यावर मी मुर्खासारखे म्हणालेही........अरे मग मीच काय पाप केलय.....????????स्वत:च्या बौद्धिक ऎपतीनं प्रेम करत असणारे सामान्य पाहिलेत.......आणि प्रेमात आधंळ्य़ासारखे पडून वेड्यासारखे वागणारे हुशारसुद्दा पाहिलेत........


प्रेमाच्या छ्टा कळणारे......न कळणारे........सगळॆच प्रेम करतात.......इथेच खरी गोम आहे......घॊळ आहे......


आणि म्हणूनच प्रेमात पड्ण्य़ाचा अट्टाहास नसला तरी.....प्रेम ह्या सुन्दर सन्कल्पनेबद्दल प्रेम निश्चित आहे........


ज्याच्या साथीन प्रत्येक दिवसाची सुरवात व्हावी.......ज्याच्याकड्न काहीतरी नेहमीच शिकावस वाटाव .......जो बरोबर असतानाहि ......आणि नसतानाहि .....सत्तत जवळ भासावा.......ज्याच्या साथीन जग पहाव.......पुस्त्क वाचावीत.........गाणी ऎकावित..... ....ज्याच्याबरोबर स्वयम्पाक करावा......ज्याच्याबरोबर मस्ति करावि.......रात्रिबेरात्रि उठून गप्पा माराव्यात.......ज्याच्याबरोबर रडावं.......ज्य़ाच्यामुळॆ स्वत:साठी जगावं........ज्याच्यावर रोज उठून प्रेमात पडाव....वेड्य़ासारखे आणि मुर्ख वागावं......... भांडुन ज्याचं भुस्काट पाडावं.......असच खुळ्य़ासारखे काहितरी ........बरंच


पून्हा हा प्रश्न उरतोच वर.......कि हे असे वाटण हे स्वाभाविक असते की असेच conditioning झालेलं असतं मनाचं........


असो ............Sometimes i really feel what if i don't meet him.......n the thought is really really scary......मला जो अभिप्रेत आहे तो .......त्याच्याशिवाय जगणं सोप नसेल......आणि त्याचि जागा कोणीच घेउ शकत नाही.......किती गुंता हा.......
मला भॆटला तो कि आधी भांडणार आहे इतका उशीर केला म्ह्नणुन ...........तुर्तास रोज वाट पाहणं इतकंच हातात आहे.......


अदिती..