Friday, May 21, 2010

अकबराने बिरबलला प्रश्न विचारला......
भाकरी का करपली?, घोडा का अडला?, पान का सडलं?
बिरबलाने एका वाक्यात उत्तर दिलं-" न फ़िरवल्याने"
तसच काहिसं झालय ....
कामाचा mood का लागत नाहिये?
एखादं affair का करावसं वाटत नाहिये?
बेडूक का ओरडत नाहीयेत?
"सोप्पय, पाउस न आल्याने"!
सगळे plans , सगळं भविष्य , सगळ्या गोष्टि जणु काही त्याच्यावर अवलंबुन आहेत....
हल्ली घरात कोणी काहीं म्हणालं, तरी त्याला एकच उत्तर देतेय मी
घर कधी आवरणार आहेस?- पाउस आल्यावर....
अगं जरा पाय चेपुन देशील का?-पाउस आला न कि लग्गेच.....
बिल भरायचय, नविन script लिहायचीय़,फ़िरायला जायचय अशा सगळ्य़ाच गोष्टीना मी पावसाचा मुहुर्त लावतेय हे बघुन बाबा म्हणाले, बर मग लग्न कधी करतेयस?
ताडकन म्हटल खरं- पाउस आल्यावर, मग जिभ चावली....नी वर -पावसातच करणारे हो, फ़क्त ह्या पावसात असं कुठं म्हटलय मी? as usual माझी गिरी तो भी टांग उपर...!
पण आवडेल मला खरं तर धोधो पावसात लग्न करायला समुद्रावर एखाद्या धुसर पहाटे......!
आत्ता म्हणाल तर ढग हळुहळु जमायला लागलेत काळे डगले घालुन....
गच्चीवरच्या टाकीवर जाउन त्यांच्याशी गप्पा मारत बसायचं.- आपल्या नेहमीच्याच गोष्टी हो.....
वरच्या दुनियेत सारे काहि आलबेल ना वगेरे?
एखादा हिरमुसुन , आक्रसलेला पांढरा ढग जरा वाकुन कानापाशी य़ेतो नी म्हणतो.....येवढी झळ सोसली अक्खा उन्हाळाभर तरी माझ्या पोटी नाहीच आलं बघ पाणी...
अजुन कितिदा होरपळाय़च उरलय कोणास ठाउक, बाजुनं एखादा उतरु आलेला त्रुप्त काळा नभ पाहुन तो सुस्कारा टाकतो....
मग तसाच तरंगत विरत हवेत हरवुन जातॊ...
ह्य़ा वेळी तरी त्याला घनघोर बरसायला मिळणार नाही........!
टाकीवर आडवं झाले कि वरुन लगबगीनं सावरत निघालेले ढग दिसतात.....एक दगड जरी मारलेला लागला नेमानं तरी फ़ुटतील इतके भरलेले.....
पण त्यांचं destination ठरलेल असताना कशाला आपण अडवा...आपल्यासाठीच्या ढगांमधे पाणी भरलं जातय अजुन! no peoblem
आपण थांबु अजुन जरा वेळ असा निरोप काळ्या मेघाना वेशिपर्यंत सोडाय़ला गेलेल्या त्या पांढरया ढगाकडे देउन मी पुन्हा खाली य़ेते....
अगं जरा नाक्यावरुन दुध घेउन ये असं आईने म्हटल्यावर , "पाउस आल्यावर" असं म्हणाय़चा मोह टाळून बाहेर पडते....
येता येता गुलजार ची गाणी कानातुन मनात , नी मग अंगभर बरसायला लागतात....जुने पावसाळे black n white photos सारखे तरळाय़ला लागतात.
दुध घेउन घरी य़ेताना एका वळणावर वीज चमकते नी light जातात....
हे M.S.E.B वाले पण पावसाची वाट पहात असणार.....लोक त्या पावसात रमुन निदान दोन दिवस loadshading च्या नवने कमी शंख करतील ....
अशाच एका पावसाळ्य़ात समुद्रावर गेले होते...भेळवाल्याकडॆ ओली भेळ नव्हती....धुसफ़ुसत घरी जाताना धो धो पाउस आला नी माझी सुकी भॆळ भिजवुन गेला.
२६ जुलॆ चा अक्खा दिवस marine drive वर बसुन , भिजत उधाणलेला समुद्र बघण्यात घालवलाय....

पाउस हा basically भिजण्यासाठी, वाहुन जाण्य़ासाठीच असतो....
ते" वाफ़ाळता चहा नी कांदाभजी’ वगेरे वर्णनं करुन typical नका करु माझ्या पावसाला.....
तो येतोच मुळात य़ेतॊ नव्या उत्साहानं, नव्या आठवणीत भिजवायला
कुठे डोंबलाची छ्त्री नी raincoats काढताय बाहेर
तुमच्या काळ्या छ्त्रीकडॆ बघुन हसेल तो नी वारयाला सांगुन पार उडवुन लावेल ती....
don't be a spoil sport
छत्री नी raincoats मुद्दामुन विसरा घरी, भिजत जा office मधे..A.C. त जाउन कुडकुडल्याचा अभिनय करा
bike वरुन पुन्हा भिजायला बाहेर पडा...खरय़ा पाउसप्रेमीना पाउस कद्धीच बाधत नाही....
आणि कोपरयावर जाउन नुसतं नखशिखांत भिजत रहा.....
कण न कण भिजला अंगाचा की मग मोकळॆ आपण पावसाच्या इतर तरहांसाठी....!
घरी पोचेस्तोवर पाउस येणारे हे माहित असते नी म्हणुनच पावलं घराकडॆ वळत नाहीत......
प्रचंड भिजल्यावर आई किवा बाबांकडुन खसखसुन डोकं पुसुन घ्यायला काय मज्जा येते राव....

Wednesday, May 19, 2010

बाकी शुन्य

बे दुणे चार.....
२८ सात्ता किती?
पटकन सुचत नाही....
लहानपणी गणिताच्या तासाला डोकं दुखायला लागायचं,पोटात कळा यायच्या....मग शेवटच्या बाकावर जाउन ताणुन द्यायची...
घरी ही गणित बाबानी शिकवायला घेतले कि रडारड नी आरडाओरडा!


मग काय करायचं ठरवलं आहे?-अनु
हं......बघु गं काहीतरी, picture बघायला जाउयात का?-ती
विषय टाळू नकोस....अनु
ए...बघ यार threads and homez ला sell सुरु ए ., चल आटप लवकर...ती
अगं पण......अनु
तु येणारेस की नाही? ती
न आवडणारा नी न झेपणारया विषयापासुन पळ काढणं ही tendency च असावी बहुतेक.....!अनु
Look, I don't want to talk about it.... ती
why?अनु
bye.....ती

हातात प्रगतिपुस्तक पडायचं तेव्हा गणितातले marks पाहुन लाज वगेरे वाटाय़ची नाही....तिनं मोठ्या मनाने त्या विषयाला माफ केले होते कधीच....
शिवाय हा विषय न येण्य़ाचा जगण्याशी खुप संबंध येइल असं वाटलं नव्हतं....


hi, कशी आहेस......?
बरं झालं भेटलीस.....
i just got engaged .मिनु
wow, congrats ...य़ार...-ती
लग्न करतेय पुढच्या २३ ला.....
आणि तु य़ेणारेस....invite email करेन.....
by the way...तुझं काय....?
"अभि आणि तु"?-मिनु
......अगं , hello...? oh...yeah ...i know
ऐक ना ....have to rush....! तु पाठव मला invite
नक्की य़ेइन....पण अत्ता जरा पळु? ...जरा गडबड सुरु आहे गं
bye...-ती
२ अधिक २ चार फक्त अभ्यासातल्या गणितातच होतात.....
आयुष्य़ातल्या गणितात वजाबाक्याच जास्त नी आपली बाकी शुन्य
म्हणून तिला गणित आवडत नाही....


Why dont you meet some counsellor?- अनु
का? वेड लागलय़ मला?-ती
dont over react......अनु
then dont teach- ती
come on...I m just trying to help- अनु
Dont....cos you cant ....even I cant
so?अनु
so.....nothing!ice cream खाउयात का?-ती
Are you crazy? अनु
हवय की नकोय?ती

गणिताची पण Practicals असतात म्हणे....
हो का? trial n error वगेरे?
आधी माहित असते तर जरा विचार केला असता..
नाहीतरी जगण्यातल्या theory नी practical मधे जेवढा फ़रक असतॊ तेवढा ह्यात असणारच.


अगं , य़ेणारेस ना?अनु
कुठे?ती
अगं मिनू च्या लग्नाला?अनु
आज ए का ते?ती
अगं परवा जाउन shopping करुन आलीस न त्यासाठीच....?अनु
हं....अगं जरा कणकण वाटतेय बघ...ती
खोटं बोलु नकोस....ठणठणीत आहेस...अनु
अगं नाही॥खरंच.....तु जा पण please....तिचं gift आणुन ठेवलय ते घेउन जा नक्की!-ती

" a is equal to be, b is equal to c, so a is equal to c"- पण मग आपल्याच सारखं घडुनहि मिनुनं तिचा गुंता सोडवलाच की.....कारण तिचं गणित मुळात चांगलं होतं

कपाट आवरताना आत कुठेतरी लपवलेला, टाकून द्यायची इच्छा असतानाही जमल नाही, म्हणुन ठेउन दिलेला त्या दोघांचा एकत्र फ़ोटो बाहेर पडला....
आणि मग १२००० व्या वेळेला स्व:तला आवरायचा निश्फळ प्रयत्न फ़ोल ठरला...
तिनं मग डॊळे पुसायच ही सोडून दिलं...
जमिनीवर आडवी होत ती त्याच्या आठवणीत विरत गेली......
सगळ्य़ा आठवणी आत तितक्याच तरुण नी ताज्या कशा राहिल्या आहेत?
नी जखंमा ही इतक्या ओल्या..?
असंच कधीतरी काम उशीरा आटपुन घरी सोडायला तो आला होता....
bye...good night! असं म्हणुन ती निघत असताना , त्यानं तिला थांबवलं...
"मला असं वाटतय की मी प्रेमात पडलोय तुझ्या"....!तो शांतपणे म्हणाला
ती ऎकत राहिली...
नी मग त्याच्या प्रेमात वाहून गेली .हौद गळका असल्याचं गणित तिला काही आठवलं नाही

look, raavi.....I know this is going to be really difficult for both of us.....
but we will have to do it...
Let it go....we are not meant to be with each other...
ती ऐकत राहते.....
there is no point in dragging this....we will regret this.I hope u understand.
तो बोलत राहतो.....
त्याने प्रेमाचा वर्षाव केला नी तसाच कधीतरी मांडलेला पसारा गुंडाळुन निघुनही गला

हिशोब तसा फीट्टंफ़ाट वालाच की.....!


किती दिवस झाले आता?
२५, ४०, १००, २०० ,किती वर्ष?

गणितं चुकल्यावर कशी लक्षात येतात?
पाया पक्का नाही तर कशी य़ेणार गणितं?
चालायला घेतलेला रस्ता चुकला नी हरवलो तरी कोणत्यातरी रस्त्याला लागतोच की, नी मग वेळ लागला तरी आपला रस्ता ही सापडतोच!
गणितात तसं होत नाही....एक step चुकली, की संपलं....
तिनं माफ़ केले तरी गणितानं ते मनावर घेतलं
नसावं.


अगं...अशी का दिसतेयस?अनु
म्हटलं नव्हतं....बर वाटत नाही म्हणुन?
कसं झालं लग्न?
छान दिसत असेल ना आपली मिनु?ती
why dont you talk about yourself?अनु
काय राहिलय आता बोलण्यासारखं? मी जर रमतेय माझ्या भुतकाळात तर तुम्ही लोक ओढुन का बाहेर आणु पहाताय?
because thats abnormal.....अनु
Then let it be that way! माझे तुझ्यावरच,, आइबाबांवरचं, कामावरचं, खाण्य़ापिण्य़ावरचं प्रेम झालय का कमी?
सोडुन द्या नं...
You know what, a few years back when I watched devdas, i couldn't stop laughing .असं कोणी उध्वस्त वगेरे करुन घेतात काय?
but now I can relate to it so much....
कदाचित माझा पिंड देवदासाचा आहे.....!
त्याच्याबरोबर माझी प्रेम करायची हिम्मत नी इछ्छा सती गेली समज.
आता पुन्हा नाही जमेलसं वाटत.......!

तीनं आपलं आयुष्य "अंदाजे"जगायचा plan केला होता.पण ते तसं प्रमाणात करायची गोष्ट असते., हे जरा उशिराच आलं ध्यानात!
नी आता गोळाबेरीज पाहावी तर बाकी शुन्यच की......
ह्या जन्माचं राहिलं खरं .....पण पुढ्च्या जन्मी ती नक्कि शिकणार गणित!







Saturday, May 15, 2010

celebration

भरतीच्या समुद्राच्या लाटेसारखे किनारयावर थडका मारत फुटणं...
लाल केशरी होत सुर्याचं पाहता पाहता पश्चिमेत विरघळुन जाणं.......
मागंल्याच्या प्रसन्न गंधाने प्राजक्ताचं पहाटेला कोवळी हाक देणं....
उन्हानं आपला पिवळा पदर अलवार वसुंधरेवर ढाळणं.....
गच्च भरलेल्या नभानं सारा पाऊस ओतुन रितं होणं......
प्राक्तनच असल्याप्रमाणं पाचोळ्याचं वारयासोबत सुसाट धावत नाहीसं होणं....
उगवत्या दिवसासाठी पक्षांनी रोजच न चुकता गाणं म्हणणं.....
जमिनीला भेटण्य़ासाठी धबधब्याचं कड्यावरुन खोल उडी घेणं....
रोज़च्याच रुळलेल्या रस्त्यावरुन रात्रीचं रोज नव्या उत्साहानं य़ॆणं.....
चंद्रकोरीचं कधी सरणं कधी ऊरणं
आकाशाचं चांदणं अंगभर लपेटुन घेणं.......
सुरवात , मध्य , शेवट, उदय, अस्त, आनंद, दु:ख सारं काही आसुसून उपभोगणारया निसर्गाचं
वेदनाही साजरं करणं
फ़ुलणारय़ा फ़ुलासोबत काटयालाही त्याची टोचा़यची व्रुत्ती जगु देणं.......
सारं काही विनातक्रार स्विकारायची शैली जेव्हा शिकेन
तेव्हा निवडुंगाचे सौंदर्य शोधावं नाही लागणार......!

Saturday, May 8, 2010

त्यांच्या घरात ते चौघे....तो , ती आणि त्यांच्या २ मुली.....
ते दोघे पस्तिशीच्या घरातले, थोरली वयवर्ष ७ नी बिटकी ४ ची.....!
घर म्हणजे उपद्य़ापाचा कारखाना त्यांचं....!वडिलपणाची जिम्मेदारी त्याच्या एकट्य़ाकडे होती....रोज कडकडुन भांडण्य़ारया मुलींचे भांडण ती सोडवायला जायची नी मन लावुन त्यांच्याहुन मुल होउन तन्मयतेने भांडाय़ची....
त्यामुळे चुकून कधीतरी तिला आईपणा सुचला तरी मुली तिला फ़ार entertain करत नसत.तिला बिल्कुल खपत नसे ते! अतिशय गंभीरपणे जेव्हा थोरली बाबाच्या पाठीवर बसुन फ़िरताना ती तिच्या division मधल्या अनिकेत शी लग्न करणार असल्याचे सांगायची तेव्हा तिच चक्क जळफळाट व्हायचा...!मुली फ़क्त आपल्याबरोबर इकडच्या तिकडच्या गप्पा करतात, timepass वगेरे, seriously घेतच नाहीत १ पैसा आपल्याला हे तिचे ठाम मत.....
संध्याकाळी मुलींबरोबर फ़िरणं, खेळणं , भांडणं सुरु असताना तो आला की मुली मुळीच तिला दाद द्यायच्या नाहीत....नाठाळ आहेत कारट्या असे नेहमी म्हणायची ती.....
एकदा कधीतरी बिटकी हिचं ऐकुन ऐकुन तिलाच बोलता बोलता नाठाळ म्हणाली.....तो हसत सुट्ला खोखो नी ही चाट.....
संस्कारच नाहीत कारट्य़ांवर असे म्हणता जिभ चावुन थांबली कारण काय सांगा...उद्या हे हि बिटकीनं उचललं तर......?
दोघिंची शाळा एकच....त्याच्या मस्तिखोरपणाच्या आठवड्य़ातुन "क्ष" तक्रारी य़ाय़च्या....नी ति कोणत्या तोंडाने बोलणार? तिच्या मस्तिखोरपणाच्या नी धांदरटपणाच्या गोष्टी आजीकडुन शेकडयांदा ऐकुन आता मुलीना तोंडपाठ झाल्या होत्या.....
तरी शाळेत जाउन खुपदा ऐकुन घेतले कि तिला तोल जायचा अधे मधे ..नी मग स्वत:चा हात दुखेपर्यंत माराय़ची......
रडून लाल नी एवढय़ाशा झालेल्या रडं आवरु पहात कोपरयात बसलेल्या मुली पाहुन मग तिलाच रडायला येई मग....kitchen मधे जाउन स्वत:ला डागण्य़ा द्यायच्या मग आततायीपणाबद्द्ल!
रात्री मुली त्याला बिलगुन झोपल्या कि तिला वाटायला लागे आईपणात पार नापास झालो आपण.....
मग त्याची उरलेली रात्र तिला समजावण्य़ात सराय़ची.....
कधीकधी त्याचा समंजसपणा तात्पुरता संपला की त्यांचीही व्हायची भांडणं..मग थोरली नं य़ेउन पोलिसाना बोलवायची धमकी दिली कि दोघं हसणं दाबत गप्प व्हायचे.....
त्याला त्याच्या कामासाठी जावं लागे बाहेर frequently ......पण कितीही busy असला तरी रोज रात्री जिथे असेल तिथुन दोघिना फोन करुन बोलत राही.....
बापलेकिचं बोलणं अखंड सुरु झाले की मधे़च तिला हुक्कि यायची कुजकटपणा करायची....माझ्या मुली आहेत........मी वाढवलय पोटात ९ महिने..., माझा फोन आहे.....मी बिल भरते...माझी परवानगी कोण घेणार.....?
त्याचं घरात नसणं ना तिला सहन होइ ना मुलीना....!आपण दुसरा बाबा आणूय़ा का असं तिनं म्हटल्यावर मुलीनी २ दिवस बोलणं तिच्याशी..पुन्हा असं बोलणार नाही अस, 50 times म्हटल्यावर त्या normal ला आल्या....
मग तो आला कि कोण त्याचा ताबा घेणार ह्यावरुन तिघींमधे चढाओढ लागे.....मुली शिरजोर होउ लागल्या की तो माझा नवरा आहे ,तुमचा बाबा व्ह्यायच्या आधीपासुन वगेरे सुरु करायची......असले दोघेही घरात तरी त्या दोघी, त्यांची आपापली कामं, ह्या गोंधळात एकमेकांच्या फ़ार वाटणीला येत नसत...
पण निदान आसपास आहोत असे feeling असायच.तो असाच tour वरुन परत आला कि त्याला बिलगुन ति नेहमी म्हणे......ह्या मुली पटकन मोठ्या का नाही होत...माझ्या नवरयाला पार घेउन टाकलय दोघीनी...! नि तो गंभीरपणे म्हणे..अगं..स्त्रिया म्हणे क्षणकाळाच्या पत्नी नी अनंतकाळच्या माता असतात....मग? हो क्का? असतील बुवा...पण मला हवा वाटला माझा अख्खा नवरा एकटिला अधेमधे तर त्यात काही चुक आहे असं नाही वाटत मला...मग तो गप्प व्हायचा बोलता बोलता.
serious व्हायचं timing कायमच चुकायचं तिचं.....
काळजी खरं तर त्याला सतत वाटत राही त्याच्या वेड्य़ा बायकोची ,मुलींपेक्षा जास्त.....!
असाच कुठेतरी tour वर गेला होता.......यायचा होता २ ३ दिवसात.....तिचा वाढदिवस होता.....त्यानं नी मुलीनी surprise plan केले होते......
तो यायचा होता वाढदिवसाच्या आदल्या रात्री.....१२ वाजता....
जीवाचा आटापिटा करुन, काम आटपुन कशीबशी त्यानं flight पकडली.....
तो दुसरया दिवशी य़ाय़चा म्हणुन त्याच्या, मुलींच्या आवडीचं जेवण करु ह्या विचारानं ती बाजारहाट करायला बाहेर पडली........
सगळं सामान घेउन येत असताना थोरलीनं रडत रडत फ़ोन केला बिट्की चावली म्हणुन.....तिची समजुत घालत फोनवर बोलण्य़ाच्या नादात तिनं रस्ता cross करायला घेतला.......
जाग आणली ती असह्य वेदनेने.......hospital च्या bed वर....
तिनं सहन करायचा खुप प्रयत्न केला तरी डॊळ्य़ातुन निसटलीच वेदना......
मग जरा भान आलं तसं बाजुला दिसल्या दोघि नी हातात फुलं घेउन मंद हसत तो......
happy bitrh day......असं म्हणत त्यानं तिला जवळ घेतलं...दुखलं तिला नी फार बरं ही वाटलं.......
मुली एक मिनिट तिथुन हलल्या नाहीत ते ३ दिवस.......
घरी आली ती ..तो घर सगळं सजवलेले.....happy birthday च्या पुढे be- attached केला होता......तिला जपत तिघानी लाड केले तिचे......
रात्री मुली झोपल्यावर पहिल्यांदाच उभे आडवं झापले तिला.....!
कोणी सांगितले होते फोनवर बोलत रस्ता cross करायला?नी मग अखंड तिला ओरडत राहिला....ती त्याच्या मिठीत जाउन रडत राहिली...
त्यांच्या आवाजानं मुली जाग्या झाल्या नी दोघाना रडताना बघुन थोरली हमसाहमशी रडाय़ला लागली...
खुप वेळ रडून झाल्यावर म्हणाली.. ok, तुला आण नवा बाबा हवा असला तर...पण जाणार नाहीस न आम्हाला टाकुन?
आता ह्यावर हसावं की रडावं ते दोघांनाही कळेना.......
पण आपल्या सारख्या वेड्या माणसावर आपला शहाणा नवरा नी शॊन्यासारख्या मुली वेड्यासारखं प्रेम करतात हे बघुन वेदनेतही सुखावली ती....!
नी पुढची १५ मिनिटं शहाण्य़ासारखी वागली....
बाकी सुरुच राहिल तिच्या वेड्य़ा family चं एकुण धडपडत एकमेकांबरोबर मोठं होणं....!

Monday, May 3, 2010

निरर्थकाचं लोणचं

सकाळी उठली ती....

काल ह्याच वेळची पहाट प्राजक्ताच्या फुलासारखी टवटवीत होती ....

मग आज विझु विझु पाहणाय़ा पणतीसारखी मलुल का सकाळ?

तिच्याच पोटात बहुतेक भावनांचे खोल डॊह असावेत.

बेतानं काहीच जमेना....

धो धो बरसणारय़ा पावसाच्या व्रुत्तीनं जन्माला आलेल्या तिला, थेंबथेंब, रिमझिम ह्या तरहा माहितच नव्हत्या.

बरं, त्या भावना दुसरयांचे देणं असायच्या।त्यांचा वर्षाव करायला कोणी मिळालं नाही की त्यांच्या भाराने वाकुन , दमुन जायची ती पार...

असा झगडा स्वत:बरोबर जन्मापासुनचा...

तिच्या अपुर्णत्वाची जाणिव इतकी तीव्र नी त्याबद्दलची खंत, खेद नी संतापही तेवढाच टोकाचा!

आनंदसुद्धा अंगाखांद्यावरुन निथळायचा तिच्या आणि दु:खसुद्धा अंधारात दिसु येईल इतकं तीव्र .......

रोजचा दिवस म्हंजे नवं struggle , मग अख्ख्य़ा आयुष्याचा वगेरे विचार करायला लागली की बिथरायचीच

आजुबाजुला दिसणारय़ा सगळ्या आधारांवर जाउन धडकायची मग , एक तर ते तुटेपर्यंत किंवा ती भानावर येईपर्यंत...

अशाच न आवरत्या येणारया mood मधे बाहेर पडली ती आज.

कोणतीच गोष्ट वेळेवर होत नव्हती, रीक्षा वेळेवर मिळेना, station ला गेली तर काहीतरी motormen चा strike होता नी सूर्य़ तापतोय वर बागडत..तिला जाम सुधरेना..

राग काढावा कोणावर ....?

१० १५ २० २५ मिनिटं गेली...train चा पत्त्ता नाही, सगळ्या गोष्टी कशा तिच्या मनाविरुद्धच होतायत ह्या बद्दल कुरकुरुन झालं .

बाजुच्या रुळावर काम करणारय़ाआ बाइचं रांगतं मुल कडकडीत तापलेल्या रुळावर उघड्य़ा अंगानं एकटंच मजेत खेळत हॊतं.

ह्या क्षणापुरतं ते तिला शहाणं करुन गेलं....

अशाच क्षणानी, अनुभवानी, माणसांकडनं आपल्याला मोठं व्हायला लागणार,कारण डॊळ्य़ात अंजन घालायला कोणितरी लागणारच आपल्याला सदा ह्या कल्पनेने नि:श्वास सोडत ती गाडीत चढली.......

Saturday, May 1, 2010

लहानपणी कधीतरी बोधकथा नी लघुकथांसारखा प्रकार वाचला होता, बाकी ज्या ज्या गोष्टींमधुन काही शिकायचे असते..त्यांच्याकडे लक्षपुर्वक दुर्लक्ष केल्याने बोधकथांचे पण जरा राहुनच गेलेय खरं! पण साहित्याचा न मला तो किंचीत आगाउ अविष्कार वाटत आलाय! वाचा आणि बोध पण घ्या...असो गोष्टि म्हणुन वाचायला मजा आली हॊती
आणि वाटलं नाहीतरी संपादकाच्या मताशी तो सहमत असतोच असं नाही , तसच बोधकथांमधुन बोध इतरानी घ्य़ाय़चा असल्याने ते काम त्याच्यांवर सोडुन देता येते..
शिवाय बोधकथा लिहिण्यासाठी जितका स्वत:ला न कळलेला विषय घ्यावा तितके उत्तम...इतका scope असल्यावर प्रेमासारखा अगम्य आणि अख्ख्या जगाने चावून , रवंथ करुनही न संपलेला विषयच हाती घ्य़ायचा ठरवलं.
फक्त एक बदल आहे...बोधकथांचं सोपे असते काय बोध घ्यायचा ते निश्चित कळते, ह्या प्रकारात ते लिहिणाय़ाच माहित नसल्याने त्याला दुर्बोधकथा हे नाव जास्त समर्पक वाटतं....!


दुर्बोधकथा -१
...आणि त्यांचे भांडण झाले.
दिवसातलं फोनवरचं ८ वं आणि प्रत्यक्षातलं ३ रं.
मुसमुसत ती बेडरूममधे गेली .bag भरुन धाडकन दरवाजा आपटुन तडक बाहेर पडली.
तो ही तिला जाताना पाहत राहिला
साडे पाच तास पुर्ण अबोला , msg नाही काही नाही, निरव शांतता!
"बरयाच दिवसानी कळतय शांतता क्या चीज हे , नाहीतर हल्ली विसरायलाच झालं हॊतं", असं स्वत:शीच काहीबाही बडबडला....
बेल वाजली. दार उघडलं.
तो धाडकन आत शिरला.
एका हातात bag आणि दुसरया हातात तिला घेउन बाहेर पडला.
चालता चालता १२ व्य़ा मिनीटाला तिला खेकसुन म्हणाला, "तुझ्यासारखं कोणालाच भांडता येत नाही.."




दुर्बोधकथा -२
येता येता तिनं दोघांसाठी ice cream चे कप आणले २.
तिला खर तर पटकन अधाशासारखं खाउन टाकायच असतं ice cream
धीरमुळी निघत नाही
पण तो यायचाच होता अनायसे थोड्याच वेळात. दोघानी खाय़ला मजा येइल आणखी, म्हणुन ठेवलन fridge मधे.
जरा काहीतरी आणाय़ला बाहेर पडली
धापा टाकत तो मित्राबरोबर आला.
च्यायला, काय उकडतय म्हणुन गार पाणी ढोसायला त्याने fridge उघडला
आतमधे ice cream पाहुन कायच्या काय गार वाटले त्याला.
एक कप मित्राला दिला, उरलेला उडवून टाकावा असं जाम वाटलं त्याला...
ती आली .आल्या आल्या जाउन आधी fridge उघडला.
आत एकटाच ice cream चा कप पाहुन खट्टु झाली
फुरंगटुन आत गेली.
मागुन तो आत आला.चमच्याने ice cream तिला भरवत म्हणाला, च्यायला, किती वाटलं खाऊय़ा म्हणुन, पण ठेउन दिलं तुझ्यासाठी...
दोघानी एक कप पुरवून खाल्ला खुप वेळ... ice cream च छान असणार म्हणा ते.




दुर्बोधकथा ३
लग्न कसं करायच ह्याबद्दल तिच्या काही कल्पना होत्या.
लग्न कसं करायचं ह्याबद्दल त्याच्या तशा काही कल्पना नव्ह्त्या, त्यात काय विशेष असतं करण्य़ासारखं? हिच असली तर एक कल्पना होती.
त्यानी लग्न कसं करावं ह्याबद्दल दोघांच्या घरच्यांच्या आणि मित्रमैत्रिणीच्या बरयाच कल्पना होत्या.
एक तर मुळात लग्न आणि ते ही एकमेकांशीच , ह्या conclusion ला यायला त्यानी बराच वेळ घेतला होता तर नेमकं लग्न कसं करायचं ह्या मुद्द्यावर काही ताळमॆळ जमेना,,,,
साधं कस करावे लग्न हेच ठरत नाही तर कसे झेपणार नंतर असा प्रश्न दॊघाना पडला...
रात्रभर लोक ह्या बद्दल चर्चा करत बसले होते.
सकाळी office ला जाता जाता एका देवळात त्यानी लग्न करायचं ठरवलं. bike देवळाबाहेर लावून त्यानी फ़ोनाफ़ोनी केली , त्या दिवशी त्या रस्यावरच्या traffic jam कारण वेगळच होतं...
तुम्हाला नातवंडाना सांगायला आम्ही already एक गोष्ट दिली की आम्ही..., कसं react व्हावे ते न कळलेल्या रुसलेल्या आईबाबांची समजुत काढण्य़ात लग्नाचा पहिला दिवस सुखात संपला......




दुर्बोधकथा ४
"उद्या सकाळि लवकर उठुन national park ला जाउयात फ़िरायला"?शुक्रवारी रात्रि ११ साडॆ ११ च्या मानाने तिला सुचलं
खरंतर deadlines शी लढता लढता शुक्रवारी पार मेटाकुटिला आला होता, त्यात उद्या सकाळी लवकर उठायच्या कल्पनेने झोपायची मजा संपलीच!
पण तिचा उत्साह उतु जाणारा चेहरा पाहुन त्याला नाही म्हणवेना....
"जाउयात बरं का, असं उसन्या उत्साहाने म्हणता म्हणता झोपलाच तो...
त्याच्या दमलेल्या चेहरयाकडे बघुन मग उगाच हट्ट केला असं तिला वाटलं
त्याला किंचीत थोपटुन . त्याने mobile मधे सेट केलेला ६ चा अलार्म तिनं बंद केला.
मधेच कधीतरी पाणी प्यायला म्हणुन तो उठला, किती वाजले ते बघावं म्हणून cell पाहिला तर अलार्म बंद केलेला होता.
शांत झोपलेल्या तिला जवळ घेउन मग तोही झोपला परत.
"national park मधे सकाळी आले कि काय मस्त जातो दिवस" कुठ्ल्यातरी झाडाच्या पानांशी खेळणाय़ा तिचा फोटॊ काढता काढता तो म्हणाला.