Monday, September 17, 2012

उम्मीद पे दुनिया कायम हे......

'kate and Leopold' नावाचा ठार वेडा आहे सिनेमा .
खास करून आत्ताच्या realistic चित्रपटांच्या सद्दीत हा सिनेमा अजिबात काही 'घडवत' वगेरे नाही .पण ती अशी एक fantasy आहे जी खरी व्हावी असे खूप लोकांना वाटेल . जी पाहून य दिवस उलटले , वर्षे उलटली , त्यातले तपशील पुसट होत गेले , तरी ही 'kate and leopold' असे म्हटल्यावर ,आठवल्यावर एक हलके हसू येईल चेहऱ्यावर !

 दिल और दिमाग का झगडा , किंव्हा leap of faith बद्दल जगात बोलले जाते खूप , प्रत्येकाची आपापली अनुभवांची गाठोडी ही असतात सोबत ...पडून पडून , आणि so called वास्तव जगातले चटके वगेरे खाऊन आपण आपल्यातली fantasy बद्दल ची आपसूक ओढ गमावत जातो
 .... ह्या चित्रपटात kate चे एक वाक्य आहे ,'you can't live a fairly tell , may be this whole love thing is the grown up version of Santa claus,just the myth we hae been told about since childhood'. मला काय वाटतं माहित्ये का , की जादू अशी अपोआप होत नसते ...कोणतीही fantasy जी आपण आपल्या आत उगवू देतो , वेडेपणा जो फोफावू देतो, त्यातून च अशा दृष्ट लागण्यासारख्या जादुई गोष्टी घडत असतील , नै ?विश्वास पाहिजे ...कितीही लागल्यानंतर , दुखल्या नंतर ही तो आशावादाचा झरा कायम ठेऊ शकला न माणूस तर मग मजा येत जाते . मग नुसते उठणं ,बसणं , येणं , जाणं , रात्र , दिवस , सूर्य ,चंद्र , तारखा , वार , सनावळ्या नाही राहत , प्रत्येक दिवसाची एक दंतकथा होत जाते ...बाकीच्यांचा विश्वास बसो अगर न बसो.

 ह्यात एक stuart नावाचा वल्ली पण आहे , ज्यानं इतिहासातल्या , 1857 सालच्या एका duke ला उचलून आणलेलं असते ते ही time machine किंव्हा तसले कोणतेच फंडे न वापरता ....अर्थात नेहमी प्रमाणं जगाचा त्याच्यावर विश्वास नसतो आणि त्याला बिचाऱ्याला mental ward मध्ये रफा दफा करण्यात आलेले असते .का कसे , वगेरे logic गुमान बाजूला ठेवूयात , कारण logic नाहीचे , आणि ते शोधणे हा ही उद्देश नाहीये ... उद्देश आहे तो विश्वास हा संकल्पने वरचा विश्वास न ढळू देण्याचा . तो तिथल्या एका नर्स शी गप्पा मारताना म्हणतो , 'It is no more crazy than a dog finding rainbow .Dogs are colour blind , Rachel .They cant see colour , just like we dont see time .We can feel it passing , but we cant see , its just a blur .Its like you are riding in a supersonic train , and the world is just blowing by .But imagine , if we could stop that train , get up , look around and see for the time for what really it is .The universe , the world, the thing as unimaginable as colour to a dog .And thats real , untangible as real the chair you are sitting in . We can see it like that and I mean, really look at it , then may be we could see the flows as well as he foam and thats it , its that simple , thats all I dicscovered. May be I am just a guy who saw a crack in the chair , that no one else could see . I am just the dog who saw the rainbow , only none of the other dogs believed me. "

 विश्वास ठेवला पाहिजे ....स्वतःवर आणि इतरांवर ही ! रस्ता अनोळखी आहे , सावध राहायला पाहिजे म्हणत , धोके शोधत राहिलो तर मग कदाचित सुखरूप पोचू ही पलीकडे पण उगवणारे फुल , मावळणारा सूर्य ही सगळे त्या धास्तीत बघायचे राहून जातं . आपण आपले safe game जगत राहतो आणि मग हे काही नव्हतेच रस्त्यावर , अफवा आहेत सगळ्या , कुठाय मजा आणि कुठाय सुख ? सगळे खोटे आणि फालतू दंतकथा अशा निष्कर्षाला येऊन मोकळे होतो ....

 सुखा बद्दल आपल्या पु लं चां एक झकास लेख आहे त्यात त्यांनी लिहिलंय , "रोज उगवणारा सूर्य जोपर्यंत , 'काय साहेब , आपली काय इच्छा आहे ?दिवस कसा जावासा वाटतोय ते सांगा म्हणजे त्या प्रमाणे सगळी arrangement करतो" असे म्हणत नाही , तोवर कशाला सुख म्हणावे ते आपले आपण च ठरवायला हवं". म्हणजे मग स्वतः ची कविता करणे आले , स्वतःचे धडे लिहिणे आले ..भावनांना जवळून बघून त्यांचा आदर करणं आलं ...आपल्या सुखाची recipe स्वतः बनवणं आलं . आणि ती अर्थात पहिल्या attempt मध्ये कशी मस्त होणार ? काहीतरी बिघडणार , करपणार , कमी जास्त होणार ...बाहेरून पैसे देऊन आणलेली readymade गोष्ट ही वाईट नाहीच लागत पण मग experience magical व्हायची शक्यता संपते . आपल्या प्रत्यकाला जगात entry मिळालीय ती अनेक गोष्टीची possibility म्हणून .आपल्या आजूबाजूला माणसे पेरलेली आहेत , घटना लपवलेल्या आहेत , गोष्टींमधले , माणसांमधले सौदर्य दडवलेले आहे .सगळे काही आहे फक्त मग सगळा game सोप्पा करून टाकला तर नियतीला कशी येईल मजा ? तिला ही तिचा वेळ घालवायचाय की! मग आपले डोळे बांधलेले . आणि चाचपडत , अंदाजानं , वासानं अजमावत सारं कोडं सोडवायचं , आता तो खेळ आहे .आणि आपण सगळेच बऱ्या पैकी लिंबू टिंबू असतो ह्या खेळात म्हणून मग लोचे होतात . डोळ्यातल्या पाण्याचा कधी हिशोब लागत नाही .निर्व्याज हसू मनात उरत नाही , कधी जुन्या घटनांच्या आधारे नवीन शक्यता नापास करून टाकतो , कधी चुकीचे लोक निवडतो , कधी कायम धरून ठेवायचे हात सोडून देतो .ह्याने कोडे आणखी जटील होते ..कधी भावना खूप टोकदार होतात किंव्हा माणसं खूप बधीर होतात .काही जण quit करतात , काहीजण खेळत राहतात , हरत राहतात . हेतू कोडे सुटणे हा नसतो च ....हेतू 'शक्यता आजमावणं' हा असतो .

 जगतात सगळे च आणि मरायचे ही सगळ्यांना आहेच .एका क्षणा नंतर इतिहासाच्या आधारानं , आपल्याच जुन्या अनुभवांच्या कुबड्या धरत दिवस काढणं सोडून दिले , घाबरणं सोडून दिले की मग next level सुरु होते कारण तोवर Leopold म्हणतो तसं"Because life is not souly comprised of tasks but taste" हे आपल्याला कुठल्या तरी एका क्षणी लक्ख उमजतं आणि fantasy च्या दिशेने आपलं एक पाउल पुढं पडतं .

No comments: